Βαρέλι δίχως πάτο...

Αλήθεια, πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει ο φετινός Παναθηναϊκός; Αυτό είναι το ερώτημα που εδώ και καιρό, ιδίως μετά το παιχνίδι του δευτέρου γύρου στο ''Καραϊσκάκης'' κόντρα στον Ολυμπιακό, απασχολεί τη μεγαλύτερη μερίδα των φίλων της ομάδας...

Είναι πλέον κάτι παραπάνω από φανερό πως το ποτάμι δε γυρίζει πίσω για τους περυσινούς πρωταθλητές. Η ομάδα έχει πάρει για τα καλά την κάτω βόλτα σε αγωνιστικό επίπεδο και τίποτε δε δείχνει ικανό να κινητροδοτήσει το συγκρότημα του Ζεσουάλδο Φερέιρα, ούτε καν η προοπτική της συμμετοχής στα προκριματικά του Champions League της ερχόμενης περιόδου, που εν δυνάμει μπορεί να ενισχύσει το σύλλογο τόσο ψυχολογικά όσο και οικονομικά.

Κατά το πρόσφατο παρελθόν οι πράσινοι κλήθηκαν να διεκδικήσουν την έξοδο τους στο Champions League μέσω των playoff δύο φορές. Τόσο το 2008 όσο και το 2009 οι πράσινοι τα κατάφεραν περίφημα κερδίζοντας σχετικά εύκολα τη συμμετοχή τους στα προκριματικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Φέτος, μετά το ευχάριστο διάλειμμα της περυσινής περιόδου, κάτι ανάλογο δεν μοιάζει εφικτό στην παρούσα φάση. Αντίθετα, όπως όλα δείχνουν, οι πράσινοι μένουν εκτός Champions League, ενώ δεν αποκλείεται με τον κατάλληλο συνδυασμό αποτελεσμάτων να μείνουν και εκτός Ευρώπης! Τι είναι λοιπόν αυτό που ειδικά φέτος δείχνει να έχει αλλάξει και το βαρέλι να μοιάζει να μην έχει πάτο για τον Παναθηναϊκό;

Όπως αναφέρθηκε και πριν, σε αντίθεση με το 2008 και 2009, το τριφύλλι μοιάζει να αγωνίζεται στα playoff με έλλειψη κινήτρου. Τότε, το άνοιγμα της οικογένειας Βαρδινογιάννη, ύστερα από λαϊκή απαίτηση, αλλά και το όραμα της πολυμετοχικότητας δημιούργησε νέες οικονομικές και κατά συνέπεια αγωνιστικές προοπτικές για το σύλλογο. Αυτό, σε συνδυασμό με τον άκρατο ενθουσιασμό του κόσμου της ομάδας που τη στήριζε δυναμικά ακόμα και σε αυτή τη διόλου ευχάριστη διαδικασία των εξτρά αγώνων, εκτόξευε τη διάθεση και το κίνητρο της ομάδας. Στοιχεία που κορυφώθηκαν τις δύο περασμένες περιόδους, όταν ο Παναθηναϊκός τα κατάφερε αρκετά καλά τόσο σε Ελλάδα όσο και Ευρώπη. Ο σύλλογος έμοιαζε πραγματικά ''ενιαίος και αδιαίρετος'' και τίποτε δεν έδειχνε ικανό να στιγματίσει αυτή την εικόνα, παρά τις πρόσκαιρες εντάσεις μεταξύ των μετόχων.

Από το περυσινό καλοκαίρι, ωστόσο, στο οποίο σημειωτέον πως οι πράσινοι πήγαν ως νταμπλούχοι, σαν να τους έχουν ματιάσει ένα πράμα. Έριδες, συγκρούσεις, εκατέρωθεν καρφιά και δυσπιστία δημιούργησαν άνευ λόγου και αιτίας ένα κλίμα αλληλοσπαραγμού. Οι εγωισμοί, τα ιδιοτελή συμφέροντα και τα θέλω 4 δυναμικών προσωπικοτήτων μπήκαν πάνω από την ενότητα της ομάδας και,  παρά τις όποιες προσπάθειες επανασύνδεσης, ο γκρεμός μοιάζει τώρα πιο κοντά από ποτέ. Διότι μόνο στον Παναθηναϊκό θα κατάφερναν να υποσκελίσουν τον βασικό τους αντίπαλο και σε λιγότερο από διάστημα ενός μήνα να εμφανίσουν αυτοκαταστροφικές τάσεις, με τα τωρινά αποτελέσματα. 

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με το γεγονός πως, βάσει όσων γράφονται, τουλάχιστον 4-5 πρωτοκλασάτοι ποδοσφαιριστές της ομάδας θα αποτελέσουν παρελθόν το επερχόμενο καλοκαίρι έχουν επιφέρει την παρούσα εικόνα διάλυσης. Ποιος γνωρίζοντας πως αποχωρεί διαθέτει τα ψυχικά αποθέματα για να συμβάλει σε μία πραγματικότητα που ο ίδιος δεν θα έχει παρουσία; Το όραμα είναι πολύ σημαντικό για την εύρεση του κινήτρου και η παρούσα έλλειψη δεν μπορεί να μεταβάλει την κατάσταση...

Υ.Γ.: Ανεξάρτητα από το όραμα, φυσικά, πρέπει να κατανοηθεί πως από μόνο του το όνομα ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ, αρκεί για να βρεθεί το κίνητρο και η ψυχική δύναμη ούτως ώστε οι πράσινοι να μην καταντούν παιχνιδάκι στα χέρια κάποιου Αχιλλέα Μπέου...